کد مطلب:36560 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:150
مخالفان پیامبر اسلام (ص) بعد از مدتها اشكال تراشی عاقبت كارشان به اینجا رسید كه بگویند او دروغ نمی گوید ولی آن احوال و مواجیدی كه برایش پیش آمده، مرضی است و تجربه ای كاذب و تهی از واقعیت و آلوده به اوهام است. یا اگر راست می گوید، از دیگران اقتباس كرده است. فرق است میان اینكه آدمی در فهم امری اشتباه كند، با اینكه دروغ بگوید. در مورد انبیای دیگر نیز تا این حد با آنها موافقت و مرافقت بود كه دروغ نمی گویند، اهل تزویر و دعوت به سوی خود نیستند. لكن، افرادی جن زده و بیمار و متوهم اند. لكن چنانكه گفتیم شجاعت و صلابت و سلامت انبیا راه را بر چنین فرضهای نابخردانه می بندد. بنابراین اگر اولا فرض صادق بودن پیامبران را پذیرفته باشیم، ثانیا انبیا را كم و بیش مستقل از یكدیگر فرض كنیم و بگوییم آنان عموما از مكتب یكدیگر مطلع نبوده و تنها راه اطلاعشان وحی بوده است و ثالثا [صفحه 82] بپذیریم كه تعداد پیامبران بسیار زیاد بوده و رابعا آنان را واجد سلامت روانی و جسمانی بدانیم، آنگاه با قبول این مفروضات، كه در باب همه ی انبیای الهی پذیرفتنی است، حجتی كه حضرت امیرالمومنین (ع) درباره وحدت باری تعالی در این نامه آورده است، بسیار خردپسند خواهد بود.
مشابهت در پیامهای رسولان نه به سبب تقلید بلكه به خاطر اتصال همه ی آنها به منبع و مبدا واحد است. ادیان الهی در گوهرشان یكی هستند و حقیقت پیامی كه خداوند از ابتدای ارسال رسولان برای بشریت داده، همانا عبادت خدا و اجتناب از طاغوت[1] بوده است. تفاوت ادیان هم ناشی از تفاوت ظروف و موقعیتهای محیطی انبیا بوده است و الا لب و گوهر همه ی این پیامها یكی است. البته این استدلال به شرطی برپا خواهد ماند كه این فرض معقول را بپذیریم كه پیامبران دست كم از اوصاف سلامت و صداقت و امانت برخوردار بوده اند، قولشان قابل اطمینان بوده و انسانهای سالم و راستگویی بوده اند. روشن است كه تصدیق این اوصاف در باب انبیا كار مشكلی نیست.
صفحه 82.